یکی از راههای پیشرفت و رشد یک سازمان یا جامعه انتقاد سازنده است. این ابزار کارساز و مفید یکی از سرمایههای اجتماعی به شمار میآید. سرمایة اجتماعی میزان اعتماد و احترامی است که در میان کارکنان یک سازمان دیده میشود و هر چه از میزان این سرمایة ارزشمند کاسته شود به همان اندازه انتقاد مخرب و ویرانگر جایگزین آن خواهد شد. به طور کلی، هر کسی ممکن است به میزان موقعیت و تأثیرگذاریش مورد انتقاد قرار گیرد و همواره افرادی هستند که تصور میکنند انتقاد کردن بخشی از وظایف آنان است. بنابراین هر چه مسئولیت و موقعیت فرد خطیرتر باشد زمینة انتقاد از وی فراهمتر است و این بخشی از تاوانی است که او به سبب موفقیت خویش باید بپردازد. اما مدیران موفق کسانی هستند که به جای جلوگیری از انتقاد دیگران و برخورد نامطلوب با آن از انتقاد به عنوان فرصتی ارزشمند بهره گیرند و در جهت اصلاح سازمان از آن استفاده کنند. حضرت امام خمینی همواره بحث انتقاد سازنده را مدنظر داشته و به مدیران جامعه اسلامی در این خصوص تذکرات لازم را ارائه میدادند. در این مقاله تلاش خواهد شد، دیدگاه ایشان در این خصوص مورد توجه و مداقه قرار گیرد.