نوشتار حاضر عهده‌دار بررسی تطبیقی بحث ذومراتب بودن آدمیان از دیدگاه امام خمینی و غزالی، به عنوان یکی از مبانی انسان‌شناسی اندیشة سیاسی این دو اندیشمند احیاگر است و مباحث آن در راستای مدلل نمودن این فرضیه‌اند که: «در حالی که اندیشة سیاسی غزالی در پارادایم اندیشة سیاسی سنتی تحلیل‌پذیر است، اما اندیشة امام خمینی از شاخصهای اندیشة سیاسی سنتی فراتر می رود».
)